Op het Museumplein en in het Vondelpark leek het afgelopen weekend weer op het oude normaal zoals het zou moeten horen. Veelvuldig kwamen jongeren, maar ook ouderen, weer eventjes samen. Het kunnen proosten met vrienden in de zon is iets wat velen gemist hebben.
Tegelijkertijd is een groepje mensen nog altijd voor de maatregelen die de overheid ons heeft opgelegd. In Zweden lijken ze ook naar het oude normaal terug te gaan. Daar is het zelfs verboden een mondkapje te dragen omdat het niet effectief zou zijn tegen het virus.
Toch zie je een groot deel van Nederland wakker worden en neigen steeds meer mensen naar versoepeling. Helaas loopt een deel daarvan in de val door in te stemmen met maatregelen die niet normaal zijn. De mens is misleid om genoegen te nemen met minder. Echt stukken minder.
Positief is het om te zien dat veel ouders in Nederland tegen de extreme regels op basisscholen zijn. Of dat iets zal uitmaken is na de vakantie pas duidelijk. Als we verhalen mogen geloven, zullen GGD-bussen rondrijden langs scholen als er vermoedens zijn van een met COVID besmet persoon.
Hopelijk gaan niet teveel ouders instemmen met het testen van kinderen. Mocht een kind positief testen, dan is degene indirect verantwoordelijk voor 10 dagen verplichte quarantaine voor een groot deel van de klas als ouders besluiten hun kind niet te laten testen.
Die verantwoordelijk wil je niet op de schouders van je kinderen leggen. We moeten de vrijheid terug willen die afgelopen weekend te zien was. Saamhorigheid, feestvieren, jongeren die blij zijn, jongeren die intimiteit kunnen hervinden in tijden van eenzaamheid.
Kinderen die straks zonder angstcultuur in hallen met bedrukte vaccinatieposters hoeven te lopen. Basisscholen die niet zomaar bij elke klacht van de ouder, verwijzen naar het beleid van het RIVM. Het is belangrijk dat leerkrachten goed begrijpen dat deze kinderen liefde nodig hebben.
Een leerkracht die ze begrijpt. Eén die kan helpen als je kind ergens hulp bij nodig heeft. Het uitoefenen van vele beroepen in plaats van enkel doktertje of politieagentje te spelen.
We moeten straks op het bestuur en beleid van basisscholen vertrouwen als we onze kinderen weer naar school brengen. Het is nog maar de vraag of je zonder mondkapje je kind binnen op mag halen als je kind zich niet lekker voelt.
Of moet je kind naar de uitgang van de schoolplein worden gebracht? Krijgt het kind straks nog wel het gevoel alsof je genoeg voor hun hebt gedaan als ze minder beperkt worden in hun vrijheden?
Heb je als ouder straks genoeg kunnen doen om dit te voorkomen als je ziet als je ziet dat het erop lijkt dat jouw 'afwijkende' mening hen niets uitmaakt omdat zij een ander doel voor ogen hebben.
De angst moet erin blijven. Kinderen, jongeren, volwassenen, ouderen, iedereen komt daaronder te lijden. Zo niet financieel, dan wel fysiek – letterlijk. De afweging moet gemaakt worden waarbij beperkingen worden versoepeld.
Ik zie enkel nog striktere regels in wetten tevoorschijn getoverd worden in plaats van dat er regels weg worden gehaald. Het wetboek puilt uit van de vele bladzijdes vol met maatregelen en/of boetes die je opgelegd kunt krijgen voor het openhouden van je deuren om je kop boven water te houden of het buiten lopen met twee vrienden omdat je de ander niet buiten wilde sluiten.
Het zijn maar wat voorbeelden. Maar je zou het kunnen toepassen op elk onderdeel of moment in je leven. Die vrijheid ben je allang kwijt. Vanaf het moment dat de anderhalve meter erin gebracht werd.